(For my English-speaking readers, please do forgive me this entry in Dutch. A translation may be coming at a later time.)
Beste Flair-redactieleden,
Duidelijk kan ik het niet laten en ben ik een recidivist, dus bevind ik me weer in jullie digitale compagnie. De eerste keer dat ik jullie schreef, hoorde ik zelfs geen roze krekel tsjirpen in het gras, hoewel m'n schotschrift druk gelezen en gedeeld werd, vaak met jullie magazine er bij getweet en getagd. Misschien mag ik nu wel hopen op een reactie?
Het was vermoeiende werkdag vandaag, en tevens een dag rondzwemmen door diverse mediakanalen waar het jammer genoeg weer bijzonder hard rook naar het hardnekkige zweet van seksisme ('s ochtends ergens op een affiche het logo van 'Jupiler: Zielige Macho's Weten Waarom'; 's middags me mogen verheugen in de "opinies" van Guido Everaert en Marc Didden die ik moest inhalen en die medium speelden voor Louis Majors "die wijven moeten zo veel complimenten niet maken"; en 's namiddags een injectienaald verdriet in het hart over een vrouw die eerlijk vertelt over hoe genormaliseerd ongewenste aanrakingen, intimidaties en schoftengedrag anno 2015 nog altijd zijn). Ik stond aan te schuiven in de supermarkt toen ik op de radio reclame hoorde voor jullie superkekke 'Mannenvertaalwoordenboek' die blijkbaar bij de nieuwste editie hoort van jullie magazine.
Ik voelde al nattigheid hangen, en de vooruitblik op de website, nadat ik thuis de obligate avondboterham had gegeten, bevestigde dat alleen maar. De Flair-mythe van "de man" als een homogene groep debielen die nog niet eens juist kan praten of niet begrijpt dat "de vrouw" een soort infantiel wezen met een prinsessencomplex zou zijn, is nog steeds, al meer dan 25 jaar, springlevend.
Het ergste is: ik ben er zeker van dat jullie die onzin zelf niet eens geloven. Dat hebben enkele redactieleden onder jullie me zelfs persoonlijk verteld, tijdens een gezellige cafébabbel ergens in het najaar van 2013. Het is "ach, onze lezeressen lezen dat graag". Ik ga even voorbij aan het lef dat je eigenlijk moet hebben om zo neer te kijken op je eigen lezerspubliek, maar is het nog allemaal om te lachen als de eerstvolgende keer dat een man bekent aan zijn date dat zijn ex gestoord was, dat daarop een uitgebreide ondervraging volgt over zijn eigen trouw. Misschien dat die man wel denkt "ja, klaar, weer iemand wiens verstand compleet van de rails gaat".
Of nee, wacht, ik hoor het al komen. Het is ludiek bedoeld. Het is met een knipoog. Alleen is dit soort "humor" al uitgemolken sinds Al Bundy voor het eerst de sullige en verslagen huisvader speelde in 'Married with children', en worden mensen elke dag zo hard gebombardeerd met stereotyperingen rond m/v dat het niet mooi meer is. Clichés papegaaien kan iedereen.
Ik weet dat er op zijn minst enkele redactieleden zijn onder jullie die zichzelf toch wel als feminist beschouwen. Welaan dan, schaam jullie. Schaam jullie van onder het mom van een fijnere wereld te willen creëren voor vrouwen, jullie nog altijd geen enkel stereotype in vraag durven stellen met meer diepgang dan een soepbord (een vrouw met maatje 40 in een mooie jurk en mascara stoppen is niet het summum van gendergelijkheid), en damn you om steeds weer opnieuw "de man" te vernauwen tot een achterlijke seksmaniak. Af en toe krijgt zo'n exemplaar zelfs toelating om jullie lezeressen in te lichten over hoe ze hem, de Casanova-come-lately, het beste kunnen behagen.
Zelfkritiek binnen gevestigde media-instituten is nog altijd een heikel punt. Jullie zijn er niet alleen mee. Ondertussen ben ik wel verdomde blij dat er alternatieven zijn voor jullie eindeloze stroom aan roze getitelde stukjes over hoe je af moet raken van cellulitis. Er is nu al een tijd een machtig initiatief als Charlie: divers, actueel, met inhoud, en bijna volledig voor en door slimme vrouwen. Daarvoor doe ik mijn hoedje af. Misschien kunnen jullie er nog iets van leren, indien het tij van de geschiedenis jullie niet inhaalt.
Beste Flair-redactieleden,
Duidelijk kan ik het niet laten en ben ik een recidivist, dus bevind ik me weer in jullie digitale compagnie. De eerste keer dat ik jullie schreef, hoorde ik zelfs geen roze krekel tsjirpen in het gras, hoewel m'n schotschrift druk gelezen en gedeeld werd, vaak met jullie magazine er bij getweet en getagd. Misschien mag ik nu wel hopen op een reactie?
Het was vermoeiende werkdag vandaag, en tevens een dag rondzwemmen door diverse mediakanalen waar het jammer genoeg weer bijzonder hard rook naar het hardnekkige zweet van seksisme ('s ochtends ergens op een affiche het logo van 'Jupiler: Zielige Macho's Weten Waarom'; 's middags me mogen verheugen in de "opinies" van Guido Everaert en Marc Didden die ik moest inhalen en die medium speelden voor Louis Majors "die wijven moeten zo veel complimenten niet maken"; en 's namiddags een injectienaald verdriet in het hart over een vrouw die eerlijk vertelt over hoe genormaliseerd ongewenste aanrakingen, intimidaties en schoftengedrag anno 2015 nog altijd zijn). Ik stond aan te schuiven in de supermarkt toen ik op de radio reclame hoorde voor jullie superkekke 'Mannenvertaalwoordenboek' die blijkbaar bij de nieuwste editie hoort van jullie magazine.
Ik voelde al nattigheid hangen, en de vooruitblik op de website, nadat ik thuis de obligate avondboterham had gegeten, bevestigde dat alleen maar. De Flair-mythe van "de man" als een homogene groep debielen die nog niet eens juist kan praten of niet begrijpt dat "de vrouw" een soort infantiel wezen met een prinsessencomplex zou zijn, is nog steeds, al meer dan 25 jaar, springlevend.
Het ergste is: ik ben er zeker van dat jullie die onzin zelf niet eens geloven. Dat hebben enkele redactieleden onder jullie me zelfs persoonlijk verteld, tijdens een gezellige cafébabbel ergens in het najaar van 2013. Het is "ach, onze lezeressen lezen dat graag". Ik ga even voorbij aan het lef dat je eigenlijk moet hebben om zo neer te kijken op je eigen lezerspubliek, maar is het nog allemaal om te lachen als de eerstvolgende keer dat een man bekent aan zijn date dat zijn ex gestoord was, dat daarop een uitgebreide ondervraging volgt over zijn eigen trouw. Misschien dat die man wel denkt "ja, klaar, weer iemand wiens verstand compleet van de rails gaat".
Of nee, wacht, ik hoor het al komen. Het is ludiek bedoeld. Het is met een knipoog. Alleen is dit soort "humor" al uitgemolken sinds Al Bundy voor het eerst de sullige en verslagen huisvader speelde in 'Married with children', en worden mensen elke dag zo hard gebombardeerd met stereotyperingen rond m/v dat het niet mooi meer is. Clichés papegaaien kan iedereen.
Ik weet dat er op zijn minst enkele redactieleden zijn onder jullie die zichzelf toch wel als feminist beschouwen. Welaan dan, schaam jullie. Schaam jullie van onder het mom van een fijnere wereld te willen creëren voor vrouwen, jullie nog altijd geen enkel stereotype in vraag durven stellen met meer diepgang dan een soepbord (een vrouw met maatje 40 in een mooie jurk en mascara stoppen is niet het summum van gendergelijkheid), en damn you om steeds weer opnieuw "de man" te vernauwen tot een achterlijke seksmaniak. Af en toe krijgt zo'n exemplaar zelfs toelating om jullie lezeressen in te lichten over hoe ze hem, de Casanova-come-lately, het beste kunnen behagen.
Zelfkritiek binnen gevestigde media-instituten is nog altijd een heikel punt. Jullie zijn er niet alleen mee. Ondertussen ben ik wel verdomde blij dat er alternatieven zijn voor jullie eindeloze stroom aan roze getitelde stukjes over hoe je af moet raken van cellulitis. Er is nu al een tijd een machtig initiatief als Charlie: divers, actueel, met inhoud, en bijna volledig voor en door slimme vrouwen. Daarvoor doe ik mijn hoedje af. Misschien kunnen jullie er nog iets van leren, indien het tij van de geschiedenis jullie niet inhaalt.
